“Until Dawn”, “Scream” ile “Groundhog Day” karışımı bir atmosfer sunan, ilginç bir fikre sahip olmasına rağmen zayıf işlenişiyle hayal kırıklığı yaratan bir film. 2015 yılında Sony tarafından piyasaya sürülen aynı isimli video oyunu, korku ustası Larry Fessenden tarafından yazılmış, Rami Malek, Hayden Panetierre ve Peter Stormare gibi yıldızları barındırmıştı. Yakın zamanda PS5 için yeniden düzenlenen oyun, başarılı yazımı kadar, oyuncuya sunduğu karar alma özgürlüğü ile dikkat çekmişti. Oyuncuların seçimlerine göre karakterlerin kaderi belirleniyor ve ana amaç mümkün olduğunca çok kişiyi hayatta tutmak oluyordu.
Bu etkileşimli yapıyı doğrudan filme uyarlamak, izleyiciye başkasının oyununu izlemek gibi geleceğinden zor bir uyarlama anlamına geliyordu. Sony bu duruma yaratıcı bir çözüm üretmişti… ama ne yazık ki bu fikir neredeyse hiç kullanılmamış.
Clover (Ella Rubin), bir yıl önce kaybolan kız kardeşi Melanie’yi (Maia Mitchell) bulmak için uzak bir vadiye giden beş kişilik arkadaş grubunun lideridir. Ona, eski sevgilisi Max (Michael Cimino), yakın arkadaşı Nina (Odessa A’zion), Nina’nın erkek arkadaşı Abel (Belmont Cameli) ve psişik güçlere sahip Megan (Ji-young Yoo) eşlik eder. (Megan, Prime Video’nun “Expats” dizisindeki performansıyla övgü almış olsa da burada harcanmış.)
Bir benzinlikte durakladıklarında izleyici, Peter Stormare’in bu evrene bir tür kaosun gözcüsü olarak geri döndüğünü görür. Oyunda, Stormare’in karakteri her bölüm sonunda oyuncunun gelişimini değerlendirir ve gelecek seçimleri yönlendiren sorular sorardı. Filmde de bu türden birkaç küçük sürpriz yer alıyor. Grup sonunda, zamanı durmuş gibi görünen bir eve ulaşır. Takvim 17 yıldır değişmemiştir, misafir defterinde aynı isimler 13 kez tekrarlanmıştır ve duvardaki kocaman kum saati gerçekten yeni mi döndü?
Daha “Geçen yaz ne yaptığını biliyorum” demeye kalmadan, deforme olmuş bir palyaço, bu şanssız karakterleri avlamaya başlar. Ancak herkes kısa süre sonra kum saatinin ilk kez döndüğü ana geri döner. İşte burada, filmin en yaratıcı fikri devreye girer: Bu beş arkadaş gece boyunca defalarca öldürülüp tekrar dirilecektir. Hayatta kalmaları ya da sonsuza kadar ölmeleri gerekmektedir. Adeta bir video oyununda olduğu gibi, ölüm sadece son kontrol noktasına dönüş anlamına gelir.
Filmin ilk duyurulduğunda, her kum saati dönüşünde filmin tarzının değişeceği — örneğin bir slasher filmi, ardından bir ruh çıkarma filmi, sonra buluntu görüntü tarzında bir yapım, ardından Lynchvari kabus gibi türler arasında geçiş yapılacağı — öne sürülmüştü. Ancak David F. Sandberg’in yönetmenliğinde bu fikir tam anlamıyla hayata geçirilmemiş. Clover ve arkadaşlarının yaşadığı son gecenin çeşitli versiyonları neredeyse birbirinin aynısı olmuş. Hikâye, “The Descent” tarzı yer altından çıkan yaratıklarla izleyiciyi korkutmaya çalışan sıradan bir yapıya dönüşüyor. Yalnızca bir sekans yaratıcı bulunabilir: Evdeki suyun karakterleri patlatması, “Scanners” filmini anımsatıyor.
Filmin görüntü yönetmeni Maxime Alexandre’in tercihleri ise oldukça kasvetli ve donuk. Oyun, filmden daha güçlü bir görsel dile sahip. Blair Butler ve Gary Dauberman’ın senaryosu ise genç oyunculara sadece korku dolu tepkiler ve biraz travma dışında pek bir şey sunmuyor. Tüm yaratıcı fikirler, ön prodüksiyon sürecinde törpülenmiş gibi. Sonuçta elde kalan ise sadece tekrarlayan, fazla hızlı kurguya sahip, gürültülü ve unutulabilir karakterlerle dolu bir film.
Senaryo, olayların yaşandığı kasabanın geçmişine dair bilgiler sunmaya başladığında ise izleyici artık olan bitene ilgisini yitiriyor. Ne bu kasabanın eski sakinlerini ne de yanlışlıkla oraya adım atan turistlerin akıbetini merak eden kalıyor. Bu noktada tek isteğiniz, video oyununu yeniden oynamak oluyor.
